‘Je moet eigenlijk wat vaker dat serum gebruiken.’

‘Hoezo? Wat is er mis met wat rimpels?’

‘O, niks hoor, maar een beetje vertragen, dat kan toch geen kwaad?’

‘Ik zie er nog prima uit. Voor mijn leeftijd dan.’

‘Ja, maar toch niet als, hoe heet ze, Andy MacDowell. Of Meryl Streep. Die zijn trouwens allebei nog een stuk ouder dan wij.’

‘Luister, gracefully ageing, dat is waar ik voor ga, niet persé dat ideaalbeeld.’

‘Natuurlijk, graceful. Maar weet je nog hoe Grace er uit zag?’

‘Ja, hallo, die is verongelukt voor ze rimpels krijgen kon.’

‘Nou ja, ik bedoel maar. We hadden toch nog vage plannen voor die oogleden? Weet je wel?’

‘Dat is een heel ander verhaal. Dat is gewoon noodzakelijk. Iedereen vraagt altijd of ik moe ben. En mijn mascara plakt aan mijn bovenste ooglid vast als ik mijn wenkbrauwen niet tien minuten omhoog hou. Dat is gewoon een kwestie van efficiency.’

Geen ontkomen aan

Het beeld dat we hebben van onszelf wordt continu beïnvloed door wie we denken te zijn en wie we denken te moeten zijn. Het is onmogelijk om te ontkomen aan de idealen die we voorgeschoteld krijgen. Zoals Brené Brown stelt: “Trying to avoid media messages is like holding your breath to avoid air pollution – it’s not going to happen.”

“Het voelt zo lekker zacht, mam”, haalt mijn kind mij uit mijn gesprek. Ze is totaal niet bezig met hoe ik eruit zie en of dat goed genoeg is. Ze houdt van mij. En vindt dat mijn rimpels lekker zacht voelen. En ik neem me voor om me bewuster te zijn van mijn innerlijke dialogen. Ze wat vaker het zwijgen op te leggen. Te genieten van de liefde en de warmte van mijn kind in plaats van wat er volgens het ideaalbeeld zou moeten zijn.

Tekst Marjon Bohré