Er was eens een vrouw die de natuur in trok. Tijdens haar tocht ontdekte ze op een mooie zonnige middag een prachtig poel. Ze ontkleedde zich en nam een duik in het heerlijke koele water. Terwijl ze genietend op haar rug dobberde en naar de lucht keek, hoorde ze de wind door het riet ruizen. Ze ging helemaal op in het moment en voelde zich volkomen ontspannen. Op een gegeven moment voelde ze dat haar lichaam werd meegenomen door een zwakke stroom.

Bloeiende bosgrond met ochtendzon. Sfeerbeeld bij het blog: Loslaten is soms nodig van coach en relatietherapeut Lisette Wevers in Amsterdam

Ze liet het gebeuren en bleef nog even genieten van het water, maar draaide zich toen om, om te kijken waar de stroming haar mee naartoe nam. Op een afstand zag ze nog net de poel waarin ze zo lekker rustig had liggen dobberen. Ze was vanuit de poel een rivier ingedreven, waar het water met een vaart doorheen stroomde. Ach, dacht ze, ik zie wel waar ik uitkom en dan wandel ik langs de rivier terug naar de poel.

Het hoofd boven water houden

Maar de rivier werd steeds wilder, het water stroomde steeds harder en er waren rotsen waaraan ze af en toe haar benen stootte. Er sloeg een golf over haar gezicht en ze moest steeds meer haar best doen haar hoofd boven water te houden. Ze werd bang en keek
om zich heen of ze ergens aan wal kon gaan, maar het water van de rivier had in de loop van de tijd haar bedding diep uitgesleten; de wal was te hoog, ze kon onmogelijk ergens uit de rivier klimmen. Nou ja, dacht de vrouw toen, straks gaat de rivier vast rustiger stromen, ik moet gewoon zorgen dat mijn hoofd boven water blijft en dat ik niet tegen een rots bots. Maar dat was makkelijker gedacht dan gedaan. De rivier werd wilder en wilder, ze kreeg steeds vaker water binnen, snakte af en toe naar adem en schaafde haar lichaam aan de rotsen.

Afgrond

Toen de vrouw door een golf een beetje boven de rivier werd uitgetild, schrok ze. Een stukje verderop verdween de rivier in een afgrond. Een waterval. En ze ging er recht op af. Ze probeerde uit alle macht tegen de stroom in te zwemmen, maar dat was natuurlijk vergeefs. Ze raakte er alleen maar uitgeput van. En toen ineens zag ze een rots, vlak voor de afgrond. Dat kan mijn redding zijn, ging het in een flits door haar hoofd. En ze probeerde haar koers een beetje te sturen richting de rots en dat lukte. Een paar seconden later botste ze hard tegen de rots aan, om vervolgens door het water erlangs geduwd te worden. Nog net kon ze de rots met een hand vastgrijpen. Er zat een barst in, waar ze haar vinger in wrong. Zo had ze grip. Angstig keek ze achter zich. De afgrond was maar een paar meter verderop.

Loslaten

Ze was doodsbang. Ze mocht niet loslaten, dan zou ze in de waterval verdrinken of te pletter slaan. Maar haar hand begon pijn te doen, haar vingers verloren snel kracht. “Help”, schreeuwde ze, “help”. Maar haar stem kwam niet boven het geraas van de waterval uit en bovendien was er niemand, ze was alleen. Ze raakte in paniek en riep wanhopig: “Wat moet ik doen?” En toen hoorde ze een stem. “Laat los”, zei de stem. En toen nog eens: “Laat los”. De stem kwam van binnen, de vrouw raakte ervan in de war. Loslaten? Dat zou haar einde betekenen. Ze kón niet loslaten. Ze kon niet meer helder nadenken en bleef weerstand bieden aan het onvermijdelijke.

Niet loslaten is soms lijden

Het is niet de situatie waaraan we lijden, maar aan weerstand bieden tegen het onvermijdelijke. Dat laat dit verhaal zien. Heel vaak bieden we weerstand aan zaken die we niet kunnen veranderen of die al gebeurd zijn. Daar gaat bij een ieder van ons dagelijks en in ons hele leven enorm veel energie zitten. De innerlijke stem van de vrouw gaf een goed advies. Loslaten geeft ontspanning en ruimte. Ja, denk je nu misschien: maar als ze loslaat, slaat ze te pletter. Maar ten eerste weten we dat niet. Ze kan niet zien hoe hoog of heftig de waterval is. Misschien zou ze na een kleine val in een rustige poel terecht komen. En ten tweede: het is onvermijdelijk dat ze in de waterval terecht komt. Weerstand bieden aan het onvermijdelijke heeft geen zin.

Loslaten biedt helderheid en ontspanning

Onze overlevingsdrang is natuurlijk, het vasthouden van de vrouw dus ook. Loslaten is in haar geval wel heel erg moeilijk. Het is letterlijk tegennatuurlijk. Maar heel vaak bieden we geen weerstand aan zaken van leven of dood, maar aan pijnlijke waarheden. We denken dat we emotioneel beter af zijn door weerstand te bieden aan pijnlijke dingen die al gebeurd zijn of de dingen die komen en die ons angst inboezemen. Dat heeft geen zin en werkt averechts. Als je weerstand laat gaan, komt er ontspanning en helderheid. Je kunt ofwel je angst recht in de ogen kijken, die daarmee aan macht inboet. Of de pijn ten gevolge van een realiteit toelaten die vroeg of laat toch komt en alleen geheeld wordt als je er doorheen in plaats van er omheen gaat. Je leert je levenslessen en wellicht zie je nieuwe mogelijkheden. Dus laat los als je eigenlijk wel weet dat weerstand bieden aan de realiteit geen zin heeft.

Ik ben gecertificeerd mindfulness trainer en geef individuele mindfulness training in Amsterdam IJburg. Mindfulness is een powerful training om gezond om te leren gaan met piekeren, drukte, stress en zorgelijkheid. Meer over de individuele mindfulness training in Amsterdam IJburg.

.